|
Back |
|
|
|
Dogubeyazit, Turkije, zondag 28 juli 2002. Vandaag gaan we Turkije verlaten. Het is ongeveer 30 km rijden naar de grens met Iran. We rijden "in konvooi" met twee LandCruisers: Harrold met hond Seven is ook op weg naar het Verre Oosten. Andere westerlingen komen we die dag niet tegen. Was het binnenkomen van Turkije relatief eenvoudig, het verlaten van het land vereist een heel stempelcircus. Stempel 1: Het importformulier van de auto laten zien bij een pre-grenskantoortje en een stempelformulier ontvangen. Detail: ons type auto wordt in het Turks-fonetisch een "jip" genoemd. Stempel 2: De paspoortcontrole bij de grenspolitie. Hier moeten we ook 5 euro betalen. Stempel 3: Het importformulier overhandigen bij de Customs. Stempel 4: Bij de opperambtenaar langs voor een controle van de gestempelde formulieren. Stempel 5: Het chassisnummer (onder de motorkap) laten controleren en terug naar de opperambtenaar voor een handtekening en uiteraard een stempel. Stempel 6: Bij het kantoortje van de grenspolitie de "gewoon" gestempelde paspoorten ophalen en het stempelformulier inleveren. Het hek gaat nu voor ons open, letterlijk, en we mogen het land uitrijden. Harrold is blijven steken bij stempel 1 omdat die knuppel zijn importformulier is kwijtgeraakt. Ze proberen nu te faxen met de grenspost waar hij het land is binnengekomen voor een nieuwe uitdraai... Meteen voorbij het hek moeten we alweer stoppen. Een beambte in een hokje schrijft wat gegevens over uit onze paspoorten op wat later het immigratiebriefje blijkt te zijn. Bastienne wordt verwezen naar het douanegebouw voor vrouwen. Omdat we niet verwacht hadden meteen bij de Iraanse grens te zijn heeft ze geen hoofddoek om. Meestal heb je een stuk niemandsland tussen de grenzen. Later komt een douanebeambte de hoofddoek voor haar ophalen. Het douanegebouw is keurig; een groot verschil met die troep bij de Turken. Ik word voor de visumcontrole verwezen naar de balie met het bord "Tranzit", een van de weinige opschriften in romeins schrift. Er staan wat Iraniers te wachten en na een kwartiertje arriveert de douanebeambte. Tot mijn vreugde ben ik snel aan de beurt. De vreugde verstomt echter vlot: mijn visum is niet in orde. Ik snap niets van het commentaar in Farsi (Perzisch). Gelukkig is er een perfect Duits sprekende Iranier die me helpt. Hij blijkt net als ik "Doctor Chemiker" te zijn. Hij vertaalt dat op mijn visum de stempel en de handtekening van de ambassadeur ontbreken... foutje bedankt Den Haag! De douanebeambte vindt dat ik terug moet naar het consulaat in Erzurum, zo'n 300 km terug in Turkije. Mijn Iraanse beschermeling maant de beambte dat dit absurd is, maar de beambte blijft bij zijn standpunt. Ik bluf vervolgens dat Bastienne al wel door de douane is. Dit blijkt gelukkig zo te zijn en we halen haar paspoort op. Het feit dat de visa een opvolgend nummer hebben en op dezelfde datum zijn afgegeven brengt de douanebeambte in de meewerkstand: ik ben ter goede trouw. Hij neemt contact op met Tehran en uiteraard is het probleem dan opgelost. Bastienne en ik zijn nu officieel in Iran, de auto is dat nog niet. Een beambte rijdt met mij mee naar het gebouw van de Customs. Eerst moet ik zo'n declaratieformuliertje invullen dat je ook krijgt als je per vliegtuig een land binnenkomt. Bij het vluchtnummer vul ik maar het kenteken van de auto in. Een opperambtenaar zet er een krabbel bij en hij is ook de eerste die wat schrijft op het Carnet, zeg maar het paspoort van de auto. Ik word gemaand te wachten op een kale man. Na een kwartier komt deze "customsambtenaar" en hij noteert mijn naam en het kenteken. Vervolgens gaan we naar een gebouwtje waar een perfect Engels sprekende man het Carnet invult. Onderwijl wordt de VW Golf van de Doctor Chemiker volledig leeggehaald. De man spreekt meerdere malen zijn schaamte en afschuw tegenover ons uit over de gang van zaken, vooral als zelfs zijn cassettebandjes moeten worden gecontroleerd op mogelijke perverse teksten. Dat laatste vindt overigens een opperambtenaar ook te gortig. Na het invullen van de Carnet moet ook onze auto doorzocht worden. Touristen worden echter mild behandeld. De kale beambte vraagt of we drank mee hebben en kijkt in een van de laadbakken. Hij ziet de jongleerballen en vraagt wat ze zijn. Als ik hem vervolgens jongleren laat zien moet hij erg lachen en is alles verder okee. De Engels sprekende man voert vervolgens een soort ISO9000 controle uit van alle stempels en briefjes en na het betalen van 5 euro kunnen we gaan. Tweehonderd meter verderop is nog een controle van de paspoorten en de autopapieren, de verkeerspolitie. Ik krijg een ijsje tijdens het wachten. Een blije beambte zegt dat ze in Iran maar ijs eten omdat ze hier geen bier mogen drinken. In totaal zijn we 3 uur plus anderhalf uur tijdsverschil verder. Wij zijn vrij om te gaan in Iran. Harrold wacht in Turkije nog op stempel 1. Al het gedoe bij de grens is direct vergeten als we de auto volgooien met Iraanse diesel. Voor 70 liter moeten 9500 rial betalen, omgerekend 1 eur 20. Dat is nog geen 2 eurocent per liter! Erwin Voogt |
|
India - Pakistan - Iran - Turkije - Syrië - Jordanië - Libanon - Syrië - Turkije - Europa |
|
|
|
||||
| Azië Overland | Spectaculair Pakistan | Mystieke momenten |
|
|
|
Please contact me first if you want to use any of these pictures, images or photographs for any purpose. |