De Karakoram Highway

Back
Utrecht - Lhasa

The Karakoram Highway near the Passu Cones
The KKH with the Passu Cones.
View this place in Google Earth.

8 miljoen kilo dynamiet, 400 doden en 1000 trucks total loss.
Het zijn cijfers die verbonden zijn met de aanleg van de Karakoram Highway, de weg die Pakistan en China verbindt.
De KKH, zoals de weg doorgaans genoemd wordt, is met een hoogste punt van 4717 meter met recht een "hoge weg". Highway in de minder letterlijke betekenis is niet echt van toepassing, alhoewel het weggetje asfalt heeft, goed asfalt zelfs, en meestal breed genoeg is voor twee auto's.
De route van de KKH is prachtig: naast een serie 7-duizenders passeer je ook op korte afstand de Nanga Parbat, een van de hoogste bergen op Aarde.

Met twee Hollandse auto's gaan we op pad vanuit Islamabad. Arie en Wendy rijden in een Landrover 110, wij in onze trouwe LandCruiser. We laten het wat saaie begin van de KKH links liggen en nemen een "short cut" via de onverharde wegen van de Kaghan vallei. We weten nog niet dat deze toeristische route ons uiteindelijk 5 dagen zal kosten.

Een eerste verrassing doet zich voor bij het vakantiedorp Murree: de weg naar Abbottabad is de vorige dag vernietigd door een modderstroom. We moeten een stuk terug en een omweg maken. Tegen de avond zijn we in en ander bergdorp waar rijke Pakistanen vakantie houden: Bhurban. We lopen diverse hotels af maar worden steeds geweigerd. Reden: het is gevaarlijk in Bhurban voor toeristen en men heeft geen bewaking. We begrijpen er niets van en parkeren de auto's voor de ingang van een legerbasis en "kamperen" naast de twee kanonnen bij de poort.

De volgende dag vroeg op en verder richting Muzaffarabad, alwaar we de geplande route weer kunnen oppakken.
De tweede verrassing: bij de brug van Kohala worden we tegengehouden. Door het gebrekkige Engels van de agenten wordt pas langzaam duidelijk wat er aan de hand is. Door de omweg vanwege de geblokkeerde weg zijn we in Kashmir beland. Ietwat instabiel terrein en verboden voor niet-Pakistanen. Vandaar dat de hotels zo moeilijk deden in Bhurban! In het kader van kastjes en muren stuurt de agent ons terug richting de geblokkeerde weg. Pas na een uurtje aandringen krijgen we twee agenten mee in de auto die ons helpen binnendoor over steile onverharde paadjes op de juiste route te komen.

Dan zijn we eindelijk bij de Kaghan vallei. Een ingenieur van het leger wijst ons een idylische kampeerplek naast een riviertje. De wegen worden in Pakistan door het leger onderhouden.
De volgende dag bereiken we het bergmeer waar we eigenlijk op dag 1 hadden willen uitkomen. Het Saiful Muluk meer ligt zelf op 3200 meter en wordt omringt door pieken van ruim 5 duizend meter. Prachtig! Zelf doen we een poging om naar de vierduizend te wandelen, maar volgens de GPS blijven we steken op 3978 meter.
Na twee nachten bij het meer rijden we terug naar de hoofdweg, die overigens ophoudt een weg te zijn. De "locals" noemen het pad dat verder gaat een "jeeproad" en vertellen ons dat onze wagens wel erg groot zijn voor dit "dangerous" pad. De Pakistanen zelf rijden hier met kleine Jeep Willy's.
Two high altitude lakes in Kaghan valley

Eerst is het pad nog eenvoudig, maar als we bij een splitsing de "makkelijke" weg vervolgen worden we teruggestuurd: de weg naar Chilas (aan de KKH) is het steile pad de berg op...
Het pad is spectaculair maar zenuwslopend: links van de auto de rotswand met uitstekende rotspunten, rechts de rand van de loodrechte afgrond.
De bochten blijken inderdaad te krap voor onze lange auto's. Diverse keren moeten we steken op het smalle rotspaadje, waarbij met de bumper rotsen moeten worden weggeduwd en stenen onder de rechter wielen de afgrond inslippen. Je hart kan je op dergelijke momenten tot in je kleine teentjes voelen kloppen.

Na het steile rotspad is het feest nog niet over. In het dal is het pad weggespoeld en daarom moeten we door de droge rivierbedding rijden. Het wordt een half uur manouvreren om keien van tientallen centimeters. Soms raken we ze met de bodem van de auto hetgeen een onaangenaam geluid geeft. We vertrouwen op de stalen platen die de versnellingsbak en dieseltank beschermen.

Na deze proeve komen we eindelijk in een dorpje. Het is een Afghaans vluchtelingenkamp, opgezet bij de Russische inval in 1980. We kopen hier brood. Een afgeladen Jeeptaxi pauzeert hier ook. Een van de passagiers is een "chef wegwerker". Hij adviseert ons vanaf hier het nieuwe pad te volgen dat hij en z'n team aan het uitblazen zijn. Hij rijdt met ons mee om de weg te wijzen.
Het is al het einde van de middag als we bij het wegwerkerskamp aankomen. We hebben 8 uur gedaan over 80 km!
In het tentenkamp drinken we chai (zoete melkthee) op de bedden en tussen de dozen dynamiet. De wegwerkers verblijven zes maanden per jaar op deze desolate plek op 3677 meter. Het is te laat om verder te rijden en dus overnachten we bij het kamp.

De volgende dag vervolgen we de vers uitgeblazen weg. Op vele plaatsen moet het nog glad gebulldozerd worden, maar het pad is tenminste een meter of drie breed. Na het kamp moeten we eerst steil omhoog richting de pas van 4300 meter. De auto's kunnen niet acclimatiseren en snakken dus naar lucht. Snelheid maken op het hobbelige rotspad is toch niet mogelijk dus een probleem vormt het vermogensverlies niet echt. Na de pas wordt de weg beter en komen we in een groene vallei. We zetten hier een lifter af en als we bij de "Highway" zijn aangeland stapt de chef wegwerker uit die ook was meegereden. Eindelijk weer asfalt!

The road through Kaghan valley

Na een paar dagen relaxen in Gilgit, de districts hoofdstad, vervolgen we de KKH naar de Chinese grens. Een keer moeten we een paar uur wachten tot een modderstroom opgeruimd is maar verder rijdt de KKH soepel. De uitzichten op de Nanga Parbat (8126 meter) en Rakaposhi (7788 meter) zijn adembenemend.
De grens met China ligt precies op het hoogste punt van de KKH. Met de GPS meten we 4717 meter. De grenspost is onbemand en het hek is open. De gedachte om door te rijden speelt op, maar de ratio wint: je wordt geheid teruggestuurd bij de douanepost 40 km verderop. Wel nog even sneeuwballen gooien aan de Chinese kant van het hek en foto's maken van de verkeersborden met Chinees opschrift.
Weer beneden op 3200 meter valt regen i.p.v. sneeuw. We overnachten bij de Pakistaanse douanepost.
's Ochtends vraagt een ambtenaar of we naar de kapotte spanningsomvormer van zijn zonnepanelen willen kijken. Hij had ons gisteravond met een multimeter in de weer gezien toen we de voorgloeibougies inspecteerden. De trafo van het apparaat blijkt kapot en we bieden aan om het ding naar Gilgit te brengen. De ambtenaar is erg blij en rijdt zelf ook mee. Zo hebben we bijna elke dag wel een passagier.

Onderweg naar Gilgit moeten we opnieuw wachten voor een modderstroom. Dit keer houdt het vallen van stenen niet op en moeten we op een gegeven moment maar plakgas het stuk passeren. Een steen raakt de zijkant van de auto. De klap is hard maar de steen blijkt zachter dan het staal van de LandCruiser. Onze passagier vertelt fijntjes dat een paar jaar geleden een Duitse toeriste foto's wilde maken van de vallende stenen en daarbij geraakt werd. Hij moest toen het transport regelen naar Islamabad van het levenloze lichaam...

Terug in Gilgit maken we plannen voor het verder verkennen van het Karakoram gebergte. Ook mijmeren we over het passeren van de grens. Hier China binnenrijden zou wel eens makkelijker kunnen zijn dan bij Nepal...

Erwin Voogt, 6 september 2002.


Waar zijn we geweest deze reis:

Europa - Turkije - Iran - Pakistan - India - Nepal - China

India - Pakistan - Iran - Turkije - Syrië - Jordanië - Libanon - Syrië - Turkije - Europa

Foto's kijken... klik hier voor enkele collecties!

Wadi Rum, Jordan Deosai Plains, Pakistan Nepal
Azië Overland Spectaculair Pakistan Mystieke momenten

GPS waypoints en Google Earth
Van alles over reizen met de auto, carnet de passages, verzekeringen, enzovoorts
Reisverhalen over de aardbeving in Bam, klimmen bij de Everest, werken in Pakistan en nog veel meer.

Order a high quality print or digital copy

Picture and text copyright owned by Erwin Voogt.
Please contact me first if you want to use any of these pictures, images or photographs for any purpose.