|
Back |
|
|
||
|
|
||
| Amritsar, India, vrijdag 27 juni 2003. Met al die regen hebben we na twee weken genoeg van India. Volgens de boekjes is het beter weer in Pakistan en met name in de Karakoram staat het optimale seizoen voor de deur. Twee dingen moeten we nog kopen voor we India verlaten: filter koffie en een Indiase krant met contactadvertenties. Deze laatste is nodig voor het verhaal van opdracht 25. De koffie hebben we gister opgegeven, want filter koffie lijkt helaas een Zuid-Idiaas product te zijn dat in het Noorden net zo min verkrijgbaar is als in Pakistan. Voor de krant ren ik 's ochtends de stad door. Geen fijne bedoeling, want de halve stad staat onder water als gevolg van de regen van afgelopen nacht. Na wat rondvragen blijken de krantenjongens zich op te houden bij het busstation. Daar moet ik op m'n slippers door de modder waden want het hele terrein staat onder water. De drang om dit achtelijke land te verlaten neemt hierdoor exponentieel toe. De eerste kranteverkoper die ik zie heeft slechts één Engelstalige krant en hierin staan geen contactadvertenties. Ik word verwezen naar een terminal twee moddermeren verderop. In dat gebouw vind ik geen krantenverkoper, maar tot mijn grote opluchting ligt er bij een groentenstalletje als gebruikt verpakkingsmateriaal het katern "Matrimonials - for the better half of your life" van de New Delhi Sunday Times. Bingo! Precies wat ik nodig heb. Terug bij het hotel staat Bastienne al te wachten bij de ingepakte auto en dus rijden we meteen weg. De grens ligt slechts 30 km van Amritsar. Als we daar aankomen is het hek nog gesloten. De bejaard uitziende poortwachter maakt ons met een paar woorden Engels halverwege zinnen van Punjabi duidelijk dat de grens opengaat om tien uur. Het half uur dat we moeten wachten doden we met een paar koppen chai die we gelukkig met Pakistaanse rupees kunnen betalen. Gisteravond zijn de laatste Indiase rupees opgegaan aan ijsjes. Ook pompen we tot vermaak van de omstanders de lekke linkervoorband maar weer eens op. Om tien uur rijden we naar het gebouw van de douane en de customs. Het stempelen van de paspoorten levert bij ons geen problemen op, maar de twee andere touristen worden eindeloos aan het lijntje gehouden. Ze komen uit Uganda en hebben dus een zwarte huidskleur. India is berucht om z'n racisme. Dit is ook de reden dat je opvallend weinig Japanse toeristen ziet in India. De customs bevinden zich in de tweede hal. Een goed Engels sprekende dame neemt het Carnet de Passage door. "Mijnheer, Uw Carnet is verlopen." Ai, ze gaan er toch over zeuren. Ik leg haar uit dat het Carnet met toestemming van de ANWB is verlengd door de Nepalese automobiel vereniging (in werkelijkheid heeft Nepal geen ANWB of AA en dus is het Carnet verlengd door de politie van Kathmandu). Op het voorblad staat de nieuwe datum met bijbehorende stempels, handtekeningen en toelichting. Met wat gemor wordt deze uitleg geaccepteerd, maar de dame wil wel een kopie hebben van het voorblad met de nieuwe datum. Daar maak ik uiteraard geen probleem van. Maar het is wel een probleem: er is geen werkend kopieerapparaat in dit gebouw... De dame is voor Indiase begrippen echter ongekend servicegericht: ze stuurt iemand naar het dichtsbijzijnde dorp (Atari) om een kopie te laten maken. Het duurt weliswaar een half uur voordat de betreffende persoon ook daadwerkelijk op pad gaat, maar na een uur is de benodigde kopie gemaakt. Sterker, ze hebben er een extra gemaakt voor ons! We vergeven ze dan ook al het gedoe. Nog even moet de auto bekeken worden en dan kunnen we gaan. Ruim twee uur hebben de Indiase douane formaliteiten geduurd. Het stel uit Uganda zit nog steeds met het hoofd in de handen te wachten op de vereiste exitstempel. We rijden langs de tribunes (zie de eerdere grensovergang) naar het hek van de grens. Een file van dragers in blauwe overalls draagt kisten naar een truck. De kisten komen van Pakistan en worden vanuit een truck aldaar naar de grens gebracht door dragers in oranje en groene overalls. Vrachtwagens worden niet toegelaten in een gebied van circa 100 meter aan weerszijden van de grens. Vandaar de tientallen dragers die op hun beurt de grens eveneens niet mogen oversteken. Het is een curieuze vertoning. Bij het gebouw van de Pakistaanse douane en customs gaan we weer eerst bij de douane langs. In 5 minuten zijn de paspoorten gestempeld, waarbij mijn entree-stempel bij een van de drie Indiase visa is geplaatst. Dat zal vast bij het verlaten van Pakistan voor de nodige verwarring zorgen. Het afhandelen van het Carnet wordt gedaan door drie personen. Een Saddam Hoessein look-a-like is de politie-agent die de auto moet controleren. Een baas die het Carnet moet invullen en stempelen. En een vent die we de vorige keer hier ook al ontmoet hadden. Het is een wat gluiperig persoon die als een soort tolk fungeert voor de andere twee. Hij vraagt subtiel om cadeautjes en wil graag geld wisselen, maar beide tevergeefs. De meer officiele vragen hebben betrekking op drank. We ontkennen vaag dat we alcohol mee hebben. (We hebben twee liter bier en een halve liter whiskey mee, maar zover wij hebben kunnen nagaan mag je als niet-moslim alcohol voor persoonlijk gebruik gewoon invoeren.) Dan moet ik diverse bagagebakken en -kisten openen ter controle. Waarschijnlijk als straf voor het feit dat de tolk niets wijzer van ons is geworden. De afgesloten tas met flessen bier leg ik nonchalant aan de kant voor het openen van de gewenste bakken. Na deze korte controle wordt het Carnet bekeken. "Mijnheer, Uw Carnet is verlopen." Ik geef opnieuw de uitleg over de verlenging en geef kordaat de kopie, dankjewel India, van het voorblad zodat ze de beschikking hebben over de nieuwe datum. Ook deze keer wordt het Carnet met gemor geaccepteerd en kunnen we gaan. Totaal heeft de grensovergang ruim tweeeneenhalf uur geduurd: twee uur India, een half uur Pakistan. Op de plattelandsweg naar Lahore vallen ons de eerste verschillen op tussen Pakistan en India: langzaam verkeer houdt netjes links in plaats van over de hele weg te slingeren en dientengevolge hoeft je hand niet op de claxon te rusten. Het is een stuk stiller in Pakistan! In Lahore rijden we meteen even langs bij het Iraanse consulaat. Het is echter vrijdag, de moslim zondag, en dus is het consulaat gesloten. Ze willen echter wel wat informatie verstrekken over het verkrijgen van een visum. Het Iraanse visum lijkt niet de problemen te gaan geven die we uit het reizigersroddelcircuit vernomen hadden. Het is al drie uur als we de perfecte 6-baans snelweg oprijden richting Islamabad. Wat is dit een feest na 7 maanden B-wegen in India en Nepal! Met de auto op cruise-control c.q. handgas zoeven we naar het noorden. Het feestje wordt in de heuvels ten zuiden van Islamabad een half uur vestoord door een mega-regenbui. Zoveel water heb ik nog nooit uit de lucht zien vallen, zelfs niet tijdens regenbuien in de tropen. Langzaam en met mistlampen aan rijden we verder, onszelf gelukkig prijzend dat we op een prachtige snelweg rijden en niet op een of andere Indiase kraterweg. Als we aankomen op de camping van Islamabad schijnt de avondzon. Er zijn geen andere auto's maar wel een handjevol toeristen inclusief Sven en Birgit die we eerder in Nepal en Goa ontmoet hebben. Hun Landrover 110 staat bij de garage voor een flinke reparatie: het cylinderblok is gescheurd. Twee dagen later wordt het echter druk op de camping. Behalve een Zwitsers stel met een Mercedes bus en een Zwitsers stel met een LandCruiser arriveren ook Hein en Pierre met hun LandCruiser. Met deze laatste twee hebben we sinds hun vertrek uit Nederland een paar maanden terug contact gehad en dus is deze ontmoeting reden genoeg om de flessen gesmokkeld bier open te trekken. Hun wagen bewijst ook dat niet alleen Landrovers stuk kunnen gaan. Door een olielek hebben ze een tijdje met een lege versnellingsbak gereden. En dat is zelfs voor een Toyota versnellingsbak teveel mishandeling. Erwin Voogt |
|
India - Pakistan - Iran - Turkije - Syrië - Jordanië - Libanon - Syrië - Turkije - Europa |
|
|
|
||||
| Azië Overland | Spectaculair Pakistan | Mystieke momenten |
|
|
|
Please contact me first if you want to use any of these pictures, images or photographs for any purpose. |