Back |  |
|
Bij de foto: De weg richting de grens met Pakistan is berucht om de zandstormen. Hier rijden we een klein en onschadelijk wervelwind exemplaar in. De foto is genomen door Arie en Wendy vanuit hun LandRover. |
| Bam, Iran, zaterdag 17 augustus 2002. Vandaag gaan we opweg vanuit Bam naar Pakistan,een afstand van 444 km door de Dasht-é-Lut woestijn. Bastienne en ik moeten onderweg in Zahedan nog een visum regelen en dus vertrekken wij al om 7:00. Arie en Wendy, onze (tijdelijke) reisgenoten met een Landrover 110, zullen later in de ochtend volgen. In Zahedan hebben we een ontmoetingsrestaurant uitgekozen. Het is een van de weinige restaurants die in de Lonely Planet Iran (2001) van hun en de "Overland" Lonely Planet (ook 2001) van ons op dezelfde plek getekend was. Een typisch voorbeeld van de soms bedenkelijke kwaliteit en consistentie van de LP gidsen. In het ochtendlicht is het woestijnlandschap prachtig: velden van puntige rotsen wisselen af met sierlijke zandduinen. Grappig zijn de bordjes "pasop voor overstekende kamelen". Inderdaad moeten we geregeld stoppen voor deze beesten van formaat. Ook moeten we geregeld stoppen bij controleposten. Een keer komen we net aanrijden achter een vrachtwagen. De vrachtwagen moet stoppen en de politie-agent maakt een gebaar dat ik er langs kan. Ik rijd erlangs, zwaai vriendelijk, trap het gaspedaal in en vanuit de spiegels zie ik dat het misschien toch niet de bedoeling was dat ik doorreed. Nou ja, we zien wel. Met 120 op de teller knorren we door. In de verte zie ik de Pajero V6 van de politie naderen. Op de tweebaansweg kun je niet veel harder dan ik nu rijd en dus duurt het een tijdje voor ze bij ons zijn. Ze passeren en we moeten stoppen. De chauffeur met baardje is een tikkie chagrijnig, maar de andere agent is vrolijk. Ik lach vriendelijk terug. Ik moet m'n paspoort laten zien en m'n rijbewijs. Dan is het goed en kunnen we verder. In Zahedan is het even zoeken naar het Pakistaanse consulaat; de zandstenen barakken hadden we niet direct aangezien voor de vertegenwoordiging van de Pakistaanse regering. Na een tijdje gezeten te hebben in een onduidelijke wachtkamer wordt ons verteld dat we een aanvraagformulier moeten invullen, twee pasfoto's moeten inleveren en $25 p.p. in rials moeten betalen (200 duizend rial). Betalen in dollars is niet mogelijk en dus moeten we in Zahedan naar een Bank Meli, die als enige dollars wisselt. De fijne bureaucratie maakt dat het wisselen zo'n 40 minuten in beslag neemt. Terug in het consulaat vullen we de formulieren in en geven die aan de bode. Wachten. Dan moeten we de 400 duizend rial betalen. Wachten. Vervolgens vraagt de bode of we "werk" te doen hebben... ze gaan nu lunchen en over een uur kunnen we de paspoorts ophalen! We gaan dus maar naar het ontmoetingsrestaurant en wachten op Wendy en Arie. Na de lunch rijden we gevieren naar het consultaat, waar de consul buiten paspoorten staat uit te delen aan een groepje Iraniers. Ook wij krijgen onze paspoorten en de vrolijke consul houdt voor ons een lofrede over zijn prachtige land. Voor de zekerheid vergelijken we onze visa nog even met die van Arie en Wendy. Ze zijn gelijk, behalve dat zij er in Tehran 2x zoveel voor betaald hebben! We rijden de 80 km naar Mirjaveh, de grensplaats met het laatste station voor spotgoedkope Iraanse diesel. Eerst tankt Arie. Na 14 liter slaat de pomp echter af door een probleem in de tank van de Landrover. Vervolgens gooien wij alles vol. Als de teller even boven de 100 liter staat zijn we klaar en wil Arie weer tanken. Dan blijkt dat er een quotum is op de brandstof: maximaal 50 liter per voertuig. Wij hebben dus het quotum voor de Landrover opgemaakt. Desalniettemin blijven we vrienden. Dan de grens, een verzameling gebouwtjes in de woestijn. Een personenautootje gebaard ons naar een gebouw waar de customs blijkt te huizen. Ik ga naar binnen en word verwezen naar een "balie" waar een beambte een kruiswoordpuzzel zit in te vullen. Arie en ik moeten onze carnets inleveren. De afhandeling wordt gedaan door een man van in de dertig met een baard. Hij controleert de chassis- en motornummers. Dat laatste is een probleem bij Arie omdat hij zelf heeft lopen sleutelen aan de motor, waardoor het motornummer ergens onder het luchtfilter zit. Het is uiteindelijk geen ramp. De baardmans vult vervolgens de carnets in en de puzzelaar zet de stempels. Om de hoek in een hokje worden de paspoorten en carnets overgeschreven in een groot boek. Weer een hokje verder, vlak bij het hek, worden de paspoorten gestempeld en kunnen we het hek door alwaar een soldaat nog een keer onze paspoorten overschrijft. Al met al is het verlaten van Iran een tamelijk soepele bedoeling. 10 meter na het hek moeten we de wagens parkeren bij een zanderig gebouwtje. Hierbinnen blijkt de paspoortcontrole voor Pakistan te zijn. Drie mannen van middelbare leeftijd, rechtstreeks weggelopen uit een Engelse commedy-serie, controleren en stempelen onze paspoorten. Ze nemen de tijd en onderwijl worden de paspoorten overgegooid, grapjes gemaakt over onze namen (Arie betekent zaag in het Urdu) en worden ons diverse woordjes Urdu geleerd. Bastienne en ik krijgen een opmerking over de datum van de visa: vandaag. Ze vragen zich af of we pas vandaag besloten hebben om naar Pakistan te gaan. Weer buiten worden we opgewacht door twee soldaten die ons naar de Customs zullen brengen. In iedere auto rijdt er een mee. Het is een zanderig pad door Taftan, de grensplaats van Pakistan. Het terrein van de Customs staat vol met kleurrijke Pakistaanse vrachtwagens en enkele "gewone" Iraanse trucks. Binnen moeten we in een grote zaal zijn waar aan het einde een rij tafels staat, een soort jury-opstelling. Een vrolijke man met heldere ogen voert het woord. Onderwijl handelen andere beambten de carnets af. Bastienne en Wendy zitten op een bankje, links naast de jury-tafel, Arie en ik zitten op stoeltjes voor het bureau van de vrolijke man. Hij vraagt of we wat te drinken willen hebben, cola of thee. Nou, in cola hebben we wel trek! Dan maakt de man een opmerking over onze omvang. Arie is wel okee, maar ik ben te "skinny". Ik laat mijn spierballen zien en de man is onder de indruk en bulderd van het lachen. Het ijs is hiermee gebroken en hij schudt me vrolijk de hand. Dit ritueel zal zich nog diverse keren herhalen. Raja Mahmood, zo heet onze gastheer, is Inspector Customs, woont in Quetta en is hier gestationeerd voor minstens zes maanden. Hij heeft twee vrouwen, maar de constructie hierbij wordt ons niet geheel duidelijk. Tijdens al het geklets zijn de carnets ingevuld en is alles in orde. De wagens hoeven niet eens bekeken te worden!Uiteraard moeten er groepsfoto's gemaakt worden. Pakistanen zijn daar nog gekker op dan Turken en Iraniers. Bij het afscheidnemen vragen we waar we het beste kunnen verblijven in Taftan. Raja zegt dat we kunnen kamperen met onze wagens op het bewaakte terrein van het Customs gebouw. Da's weer mooi geregeld! Als we naar buiten lopen worden we vrijwel direct teruggeroepen: de grote baas wil ons "zien". Buiten in de avondzon worden tafeltjes en stoeltjes gezet. De grote baas is een gezette man met baard en een langs je heen kijkende blik. Een klassieke uit-de-hoogte baas. We praten wat, drinken chai en water, verhuizen vanwege de rook van de barbecue die achter het gebouw wordt aangestoken en nadat we te kennen geven dat we eten gaan bereiden nemen we afscheid. Raja is inmiddels vertrokken om een trein te controleren. Als we de auto's aan de andere zijde van het gebouw geparkeerd hebben worden we opgehaald: we moeten komen eten. We eten mee met de Customs mannen: een lange tafel met circa 10 mannen plus wij viertjes. Het eten is fantastisch: kip tikka (geroosterde kip), groenten curry, nan (brood) en rijstepap toe. Met een overvolle buik en verwonderd door de dag kruipen we in onze vierwielaangedreven bedden. Voldaan zou je nu in slaap vallen, maar er is toch nog een kleine domper: de temperatuur blijft 35 graden en het stikt 's nachts van de muggen. Maar ach, de ellende zal maar kort duren, want bij zonsopkomst moeten we al op weg voor de lange rit naar Quetta. Erwin Voogt |
|
India - Pakistan - Iran - Turkije - Syrië - Jordanië - Libanon - Syrië - Turkije - Europa |
|
|
|
||||
| Azië Overland | Spectaculair Pakistan | Peshawar |
|
|
Please contact me first if you want to use any of these pictures, images or photographs for any purpose. |