|
Back |
|
|
India - Pakistan - Iran - Turkije - Syrië - Jordanië - Libanon - Syrië - Turkije - Europa |
|
|
|
||||
| Azië Overland | Spectaculair Pakistan | Mystieke momenten |
|
2 oktober 2002, Peshawar, Pakistan
Hoi allemaal! Ongelukje in Pakistan Wat vooraf ging Rond 18 september hadden we in Peshawar afscheid genomen van onze reisgenoten-voor-een-maand, Arie en Wendy. Na nog een dag of 2 in het Tourists Inn Motel hadden we heel Peshawar toch echt gezien en genoeg info vergaard over Chitral en omstreken. We wilden er toch graag nog naar toe, en als het meezat de oversteek naar Gilgit wagen; 3 dagen over een onverharde weg door de bergen trekken. Zo gezegd, zo gedaan, we vertrokken de 21e (geloof ik) met 2 lifters, een Italiaan en een Duitser, naar Chitral, een tocht van 10 uur voor 360 km. De politie van het Chitral district werkte niet echt mee: ze vonden dat wij een speciale brief van toestemming moesten gaan halen in Islamabad: 5 uur terugrijden voor niks! Het kostte een uur om ze over te halen hun baas te bellen, die uiteraard zei dat zo'n brief helemaal niet nodig is. We mochten gewoon doorrijden, maar wel met een politiewagen als escorte, de eerste van vele die nog zouden volgen. Chitral is een aardig stadje met een heerlijk klimaat (op 1500 m hoogte is het in september zo'n 25-27°C), het hotel de Chinar Inn een erg relaxte plek om te zijn. Na de verplichte politieregistratie kregen we te horen dat we wederom politieescorte zouden krijgen als we de vlakbij gelegen Kalash valleien wilden bezoeken. Deze man zou tijdens de tocht ernaartoe in de auto zitten, en op de terugweg ook. Tot onze grote irritatie kreeg hij in Bumboret (een van de Kalashvalleien) nieuwe instructies en heeft 'ie ons 2 dagen letterlijk op de voet gevolgd! Nou ja, afgezien van die keer dat we 'm kwijtraakten tijdens een wandeling (wij waren achter een steen gaan zitten lunchen) en die keer dat we gingen wandelen toen hij een middagdutje deed... Maar Bumboret is de moeite waard en het Kalash-volk erg vriendelijk en foto-geniek. De 24e gingen we maar weer eens terug naar Chitral, met de bedoeling meteen door te rijden richting Gilgit. Zoals gezegd waren we na flink rondvragen waren we tot de conclusie gekomen dat de weg van Chitral naar Gilgit 1) erg mooi is 2) berijdbaar is met onze, toch wel grote, auto. We moesten nog wel even onze escorte lozen bij het politiebureau van Chitral. Dit geintje van bewaking wilden we niet nog eens 4 dagen! Een van onze argumenten bij de 'superintendent' of SP van de politie was dat de agent niet eens zijn eigen hotelkamer had betaald! En dat terwijl wij zelf kampeerden. Dat vond de SP ook belachelijk en rond 12 uur 's middags konden we ongehinderd door een escorte richting Mastuj vertrekken. Afgrondje... Bij het plaatsje Booni hebben we echter de verkeerde weg gekozen en die bleek al gauw erg nauw en zanderig, met van die scherpe bochten waar je langzaam doorheen moet, vooral met onze lange auto. Doe je dat niet dan blijft de achterkant achter en snijdt als het ware de bocht een beetje af. Dat is ook precies wat er gebeurde: het linkerachterwiel sneed de bocht teveel af en gleed van de weg. En trok vervolgens de hele auto mee. De klap, op de bestuurderskant, was aardig hard maar zoals Erwin al schreef (klik hier voor zijn verhaal) vielen we gelukkig maar 2 meter en kon ik gewoon uit de auto kruipen. Maar Erwin lag nog min of meer klem maar vooral buiten bewustzijn. Eng hoor..... Het duurde maar een paar minuten, toen kon hij mij weer horen en heeft zichzelf uit de auto gehesen. Een uur of drie 's middags was het toen. De hele bevolking van het kleine dorpje Awi waar we waren stond al gauw om ons heen, en wilde helpen. Ik moest ze echt tegenhouden anders hadden ze meteen al alle spullen uit de auto gesleept. Erwin was ondertussen wel bij bewustzijn, maar stelde elke 30 seconden dezelfde vragen, wat er gebeurd was, of 'ie een hersenschudding had, of ik OK was, of hij aan het stuur had gezeten, enzovoort. Duidelijk geen enkel geheugen. Dat heeft de hele middag geduurd, totdat ik met hulp van alle mensen de auto had leeggehaald, alle spullen in een politiejeep had geladen. Om een uurtje of 5 zijn we via het plaatselijke hospitaaltje, waar Erwin in 2 minuten tijd effe onderzocht werd (bloeddruk, hartslag, schouder en hersenpan waren allemaal OK volgens de dokter) en we met alle spullen in een hotel werden gezet. Alle lof voor de hulp van de politie en alle mensen! Alles was al geregeld voor ik het wist. De auto moest wel de nacht blijven liggen... Maar de mensen zeiden al dat er de volgende dag al een kraan zou komen vanuit de grotere plaats Chitral (60 km zuidelijker). De volgende dag moest dus de auto met de geregelde kraan uit de greppel getakeld worden. Wat een spektakel! Een heel dorpsfeest is het geworden. De kraan was natuurlijk veel te groot om dat smalle weggetje goed te rijden, en hij kon zeker de hele auto niet optakelen. Toen heeft dus het hele dorp met vereende krachten de auto een beetje gekanteld om 'm op z'n pootjes te zetten (de greppel was iets van 1.5 m breed), dat heeft zo'n beetje de hele middag geduurd. Daarna kon de kraan de auto wel achterwaarts de 2 meter hoge, rechte wand op takelen, over boomstammen heen, en gezekerd met touw, waaraan wederom het halve dorp hing. Eenmaal uit de greppel terug op de weg (zandpad) hebben we de auto snel even geinspecteerd. Hij zag er beroerd uit, maar aan de motor en het chassis was niets te zien. Geen enkel oliereservoir had gelekt en dus durften we de motor wel te starten... vroem... alsof er niets aan de had was. Omdat de koppeling niet goed werkt (kabeltje waarschijnlijk bekneld) kan er niet echt mee gereden worden. De dag erna, de 26e, is de auto in een truck geladen die wederom door een agent was geregeld. (past 'ie uiteraard eigenlijk niet in) en van Booni naar Chitral gereden waar we eindelijk een dagje rust konden nemen. Tja, uiteindelijk wordt alles hier gewoon met vereende krachten geregeld, da's wel erg leuk om te merken. De politie (die we de dagen ervoor maar lastig vonden vanwege de escortes in Chitral en Kalash) heeft ons geweldig geholpen. Peshawar Na twee lastige reisdagen (een truck geladen met een LandCruiser rijdt niet zo hard over een ongeasfalteerde, super kronkelige bergpas) zijn we dan in Peshawar aangekomen. Een hele opluchting! Hoe dan ook, het vervoer vanuit Chitral naar Peshawar was weer een interessante ervaring. De hotelbaas van de Chinar Inn in Chitral was een aardig baasje, een beroemde polospeler van het plaatselijke team. Hij regelde een truck voor ons, hetzelfde mooie type als op een van mijn foto's staat. Uiteraard past de auto daar maar net in (achterkant steekt 30 cm uit) en hebben ze niet van die mooie laadstations als in het westen. Bovendien kon onze auto wel een beetje zelf rijden, maar de koppeling was stuk dus alleen in z'n 1 zetten en dan starten...prut prut...en dan rijdt 'ie (vandaag hebben we van de Toyota-man geleerd dat je best zonder te ontkoppelen kan schakelen en ook in z'n 3 kan wegrijden.). We moesten de auto dus uit het hotel rijden, over de drukke straat naar een weggetje, daar keren (klein straatje keren met een 5 m lange auto zonder dat je kan schakelen, heel interessant), en 'm van een randje af de truck in rijden met slechts 5 cm ruimte aan iedere kant. Afijn, dat lukt, als je de lakschade niet meetelt (had 'ie toch al). Om 5 uur 's avonds vertrokken we dan eindelijk voor de rit die 20 uur zou duren! In twee delen natuurlijk, maar alleen al het eerste deel over de Lowari pas naar Dir zou minstens 6 uur (9 bleek later!) gaan duren. Ik heb m'n ogen maar dichtgedaan, afgrondjes vind ik nog niet echt een feest, maar dat gaat waarschijnlijk wel weer over. Om 2 uur 'snachts waren we in Dir, om 3 uur sliepen we IN de auto, IN de truck, op het politiebureau. Ter bewaking van de spullen, want de politie wil best ONS bewaken, maar de auto maken ze zich niet erg druk om... De volgende ochtend vroeg weer verder, gelukkig werd de weg iets beter vanaf Dir, maar nog steeds rijdt zo'n truck niet hard, zijn de bankjes voorin erg hard, en waren we behoorlijk moe. Het leek wel op 'vroeger', toen we als rugzaktoeristen moesten afzien tijdens al die lange busritten. Wat is een auto dan comfortabel reizen! Om een uur of 5 waren we in Peshawar, bleek dat de chauffeur eigenlijk de stad niet goed kende en al helemaal geen plek wist om ons uit te laden... Dus wij moesten weer de touwtjes in handen nemen, gelukkig wisten wij wel enigszins de weg in de stad. Dus eerst geld halen, daarna de truck naar ons 'oude' hotel de Tourists Inn laten rijden, waar de Engels sprekende hotelbaas heeft geholpen een plek te vinden. De plek bij het treinstation was gesloten: zondag! Uiteindelijk moesten we de auto voor de deur van het hotel op een stoepje uitladen, het is nog een wonder dat de hele onderkant daarbij niet opengescheurd is. En toen was het eindelijk slaaptijd. Meteen de volgende dag hebben we twee partijen naar de wagen laten kijken: een lokale beun geregeld door het hotelbaasje en een sjieke, volledig Westerse, Toyota dealer. Verrassend genoeg was de laatste niet duurder dan de eerste. De auto staat nu dan ook bij de echte gecertificeerde Toyota dokter. De offerte voor de manuren voor uitdeuken, reparatie, regulier onderhoud en overspuiten hebben we al gekregen: 53000 rupee = circa 1000 euro. Morgen krijgen we de prijzen door van wat onderdelen zoals een nieuwe voorruit. Totaal zal het geintje wel rond de 1500 euro gaan kosten. Verder krijgen we ook de door jullie aangeraden rust: de reparatie neemt circa 25 dagen in beslag. Daarvoor moeten we nogmaals het visum verlengen, maar dat zal waarschijnlijk geen enkel probleem opleveren en kosteloos zijn. De reparatie mannen waren redelijk overtuigd van het intact blijven van de door ons zo gewaardeerde Voogt Projectadvies inrichting (voor niet-ingewijden: de inrichting van de auto met onze opslagbakken en het bed). Nu zitten we dus een maand in Peshawar, in de Tourists Inn. Een goeie plek met een wat excentriek maar aardig baasje, een keuken, een goeie plek om te zitten en een supermarkt en bakker dichtbij (belangrijk!) Wie weet komen we nog aan de opdrachten toe zo! Er is in ieder geval genoeg tijd om de website te updaten, dus blijf kijken! Groet! Bastienne PS We zitten hier zo lang dat we nu post kunnen ontvangen via de Poste Restante van Peshawar! Stuur wel een meel als je post verstuurd hebt met de datum van versturen en gericht aan wie! Post kan binnen een week (vóór 8 oktober!) gestuurd worden naar: VOOGT (of: WENTZEL) Poste Restante GPO Saddar Road Peshawar Pakistan |