|
Back |
|
|
India - Pakistan - Iran - Turkije - Syrië - Jordanië - Libanon - Syrië - Turkije - Europa |
|
|
|
||||
| Azië Overland | Spectaculair Pakistan | Mystieke momenten |
|
21 juli 2002, Tatvan, Oost-Turkije
Hoi allemaal! Hier zijn we dan weer, met de tweede nieuwsbrief van onze reis. Het is inmiddels een maand geleden dat we de eerste rondstuurden vanuit Istanbul, we hebben weer een hoop meegemaakt sindsdien! De highlights van dag tot dag zijn te vinden op de website, zoals jullie onderhand wel weten: Waar zijn we nu? We houden het hier dus even bij wat persoonlijke hoogtepunten en natuurlijk de opdrachten. Vanuit Istanbul kregen we van een belgische turk de tip om de veerboot naar Bandirma te nemen om een lange rit om de baai van Marmaris te besparen. Veel rijke Turken op die (airconditioned) boot. Was inderdaad een comfortable tocht! Vervolgens ging de route via het stadje Ayvalik waar volgens de Lonely Planet reisgids het mooiste hotel van Turkije moest staan. Het Taksiyarhis Pansiyon is inderdaad erg mooi maar ook erg lawaaierig, warm en in vreselijk kleine straatjes zodat we bijna klem zaten met de auto. We keken de volgede dag onderweg naar Selcuk voetbal in een mannencafe (er was slechts 1 toilet: een pisbak...), naar Turkije-Brazilie, de verloren wedstrijd. In Selcuk, bij de ruines van Ephesus (Efes) stonden we op een mooie, lege camping, het eten bij de Nederlandse turk was erg lekker (Mezes, de Turkse variant van Tapas), en Efes was erg toeristisch maar evengoed zeer de moeite waard. Er is nog veel over van de straten van marmer en de huizen van versierd steen. De weg naar Bodrum is een mooie weg door de bergen met uitzicht op de zee soms. Bodrum zelf is natuurlijk toeristisch maar best aardig gelegen met als hoogtepunt het oude kasteel waar een erg goed archeologisch museum is gevestigd. Daarvoor kwamen we hier. Het hotel Espri met zwembad leek ook geweldig, maar helaas werd ons rugzakje hier onder onze neus uit de kamer gejat... Dikke pech, temeer omdat de autosleutels in het tasje zaten en we dus met de tweede set sleutels als een speer de stad moesten verlaten. De enige bestemming op redelijke afstand (het was inmiddels 5 uur 's middags na alle gedoe met politieaangifte en zo), was Köyçegiz (spr. Keuzjidzj of zoiets). We komen er in het donker aan en stuiten op de LandRover van Bob en Ingrid, die ons de weg wijzen naar de geweldig mooie apartementen van Su Apart aan de overkant. Beetje duur voor ons (ong 23 euro) maar echt heel sjiek, en met keuken. De volgende dagen komen we een aantal keer bij Bob en Ingrid over de vloer, en we maken een bergtocht met de 2 auto's met Bob en z'n turkse vriend Ramazan. Tijdens de tocht blijkt dat onze auto te vaak oververhit raakt en in de dagen die volgen brengen we veel tijd door op de plaatselijke Sanayi, een verzameling garagebedrijfjes die alles wat maar stuk is aan een auto kunnen repareren. Ze repareren onze ventilator en de koppakking geweldig en heel goedkoop. Lees het hele verslag hiervan op: de visco-koppeling Su Apart wordt wel wat duur dus we slapen achtereenvolgens een nachtje gratis op het strand van het meer en dan in hotel Fulya. Na een week nemen we afscheid van Bob, Ingrid, dochtertje Lisa en hond Bo. We maken op aanraden van Bob een prachtige bergtocht met de auto van drie dagen. Zijn geschetste route kunnen we niet goed vinden maar we rijden toch heel wat mooie weggetjes hoog op de berg, waar we zonder terreinauto nooit waren gekomen. Het doel, het dorpje Gömbe en de meertjes en yayla (hoogvlakte) hoog boven Gömbe bereiken we gelukkig wel op de derde dag. De half-nomaden die er leven snappen maar weinig van ons en lopen de hele dag af en aan langs onze auto. Dan denk je naar een rustige en verlaten plek te rijden, maar veel privacy hebben we daar niet gehad. Da's de prijs die je moet betalen voor een mooie plek. Vervolgens zijn we via het meer bij Egirdir, en de stad Konya vroeger een bolwerk van conservatief islamitische religie, maar dat is voorbij vonden wij), naar de streek met de bizarre rotsformaties, Cappadocië. We startten in Göreme, het toeristisch centrum (en wel terecht trouwens), op een camping die nog in de ANWB campinggids staat! Hij is tegenwoordig wat vervallen, maar nog steeds heel comfortabel. We blijven een dag of 5 in de regio, met de auto kun je heel makkelijk rondrijden en minder bekende stukken bezoeken, zoals de Ihlara gorge, Soganli (betekent: met uien! dat slaat denken wij op de rare ui-vormige rotsen waar nog steeds mensen in wonen), en de ondergrondse stad Mazi. De weggetjes zijn overigens overal redelijk tot goed, je moet soms wel opletten op gaten, maar het valt mee. Daarna gaat het via de relaxte stad Malatya via de binnendoorwegen naar de top van Nemrut Dagi, de berg Nimrod, voor de verplichte zonsondergang en zonsopkomst. Makkelijk met eigen auto, dan kun je op de top blijven slapen en hoef je niet met een dure tour mee met overvol minibusje. Een Tjech met z'n eigen Passat en een turkse familie doet hetzelfde. We kiezen de moeilijke maar veel mooiere weg naar beneden van Nemrut Dagi, over slechte onverharde wegen, wederom echt terreinrijden. De auto trekt niet zo heel goed op steile stukken, misschien hebben we wel slechte diesel getankt laatst...En dat voor niet minder dan 70 eurocent ongeveer. Tegen de middag zijn we in het knetterhete SanliUrfa. De thermometer van mijn horloge heeft in de auto op 49.3°C gestaan (nee niet in de zon...)! In SanliUrfa krijgen we al snel gezelschap van een Serious English Speaking Student zoals Peter Moore het noemt in zijn boek "The Wrong Way Home". De 18-jarige Fatma wil heel graag engels met ons praten maar het enige waar ze het over kan hebben is onze blauwe ogen en het feit dat ze journalist wil worden. Nadat ze ons wat bezienswaardigheden heeft laten zien waar ze maar weinig van wist moest ze gelukkig naar huis. We blijven maar 1 dag in SanliUrfa en rijden door over een prachtige nieuwe weg, waarschijnlijk door het Turkse leger aangelegd in dit Koerdische gebied, naar Mardin. Dat ligt net even hoger op 1000m en is net iets koeler gelukkig. Mardin is een mooie verrassing, veel oude gebouwen tegen een berg aangebouwd. We eten en slapen op zijn uitnodiging bij bakker Talip en zijn familie, een arabier die een prachtig oud huis heeft met allemaal nissen en kamertjes. En dan moeten we echt weer een stuk verder, naar Van Gölü, het Vanmeer, waar we nu in Tatvan kamperen. Wederom een ANWB camping maar er is werkelijk niets van over. Alleen een grasveldje en een vervallen gebouw wat een hotel moet voorstellen. Tatvan is niet veel, we gaan morgen weer verder naar de tweede Nemrut Dagi, de berg die een mooi uitzicht over het meer moet geven. En dan gaan we richting Iraanse grens, naar het onuitsprekelijke plaatsje Dogubayazit. De opdrachten Even in het kort een update over de opdrachten, hoewel de meeste natuurlijk lopend zijn en we daar nog weinig van kunnen laten zien.
Dat was het weer voorlopig! Binnen een week zitten we in Iran, het e-mailen daar schijnt een stuk lastiger en schaarser te zijn. Indien mogelijk houden we jullie op de hoogte, anders tot over een maand ongeveer! Enne, blijf ons op de hoogte houden van Nederlandse zaken! Groeten, Erwin en Bastienne |